ن. فتوحی ـ یزد
وقتی قدم در بوستان گلهای بهشتی می‌گذاری، نسیمی از عطر بهاری تو را در آغوش می‌گیرد و تو را در آسمان پرواز می‌دهد. وقتی نام شهید را بر لب‌هایت جاری می‌کنی، در گوشه‌ای از قلبت حک می‌کنی و خدا را شاهد می‌گیری که نروی جز راهی که آنها رفتند و قدم در راهی بگذاری که آنها گذاشتند. آن لحظه فرشتگان آسمانی تو را ستایش می‌کنند. وقتی در قنوت نمازهای شبت غرق راز و نیاز با خدا می‌شوی و آن هنگام برای شهدا دعا می‌کنی و از خدا می‌خواهی تا شهید شوی، آن لحظه احساس می‌کنی که تمام گلهای شقایق به تو لبخند می‌زنند. خودت را در آسمان می‌بینی؛ درست بین فرشتگان آسمانی.
کلمات کلیدی:
